يكي از كاربردهاي نانوذراتي نظير TiO2 و ZnO استفاده آن ها در فرايند فتوكاتاليستي براي تصفيه فاضلاب در مهندسي محيط زيست مي باشد. در فرايند فتوكاتاليستي مي توان از دو روش دوغابي و تثبيت شده براي تصفيه آلاينده هاي موجود در فاضلاب استفاده كرد. استفاده از نانوذرات در حالت دوغابي به دليل مشكلاتي از قبيل جداسازي نانوذرات بعد از اتمام فرايند تصفيه و همچنين عدم امكان استفاده مجدد از آن ها، مقرون به صرفه نمي باشد. همچنين روش تثبيت شده بر روي بسترهاي ثابت و مستغرق معايبي چون كاهش سطح فعال نانوذرات و تبادل و اختلاط مشكل تر نانوذرات با محلول را دارد. بدين ترتيب با هدف برطرف كردن معايب هر دو روش دوغابي و تثبيت شده، اقدام به تثبيت نانوذرات ZnO بر روي يك زير لايه معلق گرديد. شرط لازم براي معلق ماندن آكنه ها، چگالي مناسب آن ها مي باشد. به صورتي كه اگر چگالي كمتر از 1 باشد بر روي آب شناور شده و در صورتي كه بيشتر از 1 باشد، ته نشين مي شوند. بدين ترتيب جهت پيداكردن زيرلايه اي با چگالي مناسب پليمرهاي مختلف بررسي گرديد و سرانجام پلي پروپيلن (Polypropylene) به عنوان زيرلايه براي ساخت آكنه ها استفاده شد. سپس با پوشش دهي هر دو طرف ورقه هاي پليمري به روش ESM و برش آن ها در ابعاد مورد نظر، قطعات بدست آمده با ايجاد يك شيار از وسط به طورت ضربدري به يكديگر متصل شده و در راكتور تصفيه مورد استفاده قرار گرفتند. آكنه هاي ساخته شده در تحقيقات يك پايان نامه كارشناسي ارشد در تصفيه فتوكاتايستي شيرابه؛ مورد استفاده قرار گرفت. طي اين تحقيق مشاهده گرديد كه با استفاده از آكنه هاي معلق به جاي يك بستر ثابت مستغرق، راندمان حذف COD به مقدار 20 درصد افزايش مي يابد.

پيشرفت تكنولوژي، رشد جوامع و در نتيجه افزايش مصرف، تجمع زباله به ويژه انواع پلاستيك ها را در بر داشته است. تجمع اين مواد سخت تجزيه پذير كه گاها تا 800 سال در طبيعت باقي مي مانند، به عنوان يك مسئله جهاني مطرح شده است. تاكنون تعداد زيادي از پلاستيك هاي قابل تجزيه در جهان توليد شده كه با محيط زيست سازگار مي باشند ولي توليد انبوه آنها به علت عواملي چون بالا بردن نسبي قيمت سوبسترا و پايين بودن ميزان توليد به صورت محدود انجام شده و باعث عدم رقابت اين گروه از پليمرها با پلاستيك ها شده است. از ميان پلاستيك هاي قابل تجزيه گروهي تحت عنوان PHAs به علت قابليت تجزيه پذيري كامل و پايين بودن هزينه توليد بيشتر مورد توجه قرار گرفته اند. اين تركيبات توسط ميكروارگانيسم هاي هوازي، غيرهوازي و دوزيستي قابل تجزيه بوده و به CO2 و بخارات اب تبديل مي گردند. از مزاياي اختراع مذكور توليد پليمر صد درصد زيست تخريب پذير، كاهش حجم لجن مازاد تصفيه خانه، كم بودن هزينه توليد پليمر با فاضلاب شهري و لجن تصفيه خانه و توليد پلاستيك هاي زيست تخريب پذير را مي توان نام برد.